Making memories!

Hallo allemaal,

Hier weer een update over de afgelopen twee (drukke) weken. Uiteraard gaat het werk op de stageplaats gewoon door. Ondertussen raak ik goed gewend aan de werktijden en de manier van werken in de praktijk. Tot nu toe zijn ze de medewerkers tevreden met mij en ben ik ook tevreden met hoe het gaat. En nu ik meer zelfstandig aan het werk ben begin ik goed te merken dat het maar een klein dorp is. Daarnaast leer ik met atletiek ook steeds meer mensen kennen dus binnen de kortste keren ga je hier niet meer anoniem over straat. Bij atletiek heb ik het ook nog steeds naar mijn zin al merk ik wel dat de sport nog niet geheel voor mij is weggelegd. Dan mis ik toch wel even een balsport. Maar goed… de groep is aardig en we kunnen er met zijn allen wel om lachen als ik weer eens de balk raak bij hoogspringen. Oefening baart kunst zullen we maar zeggen dus dat komt goed.

Vorige week vrijdagavond zijn we als fysiotherapeuten uitgenodigd om bij een patiënt thuis op visite te komen. Deze patiënt is langdurig in behandeling geweest bij deze praktijk en kan sinds kort voor het eerst zelfstandig wonen. Zo trots en dankbaar, dus is uiteraard leuk om dat dan aan je fysiotherapeuten te laten zien. Die avond dan ook niet kunnen gaan avond/nacht skiën, maar dat komt dan nog wel een keer. Zaterdagochtend uiteraard wel weer gelijk naar de pistes gereden. Eenmaal daar op de helling geparkeerd, komt er naast mij een lompe Zwitser te staan met een dikke wagen. Lak aan alles en gooit zo zijn portier open tegen mijn auto. Ik stond erbij dus heb er een punt van gemaakt, want ik heb nu lakschade, een kras en een deukje. Maar lomp als hij was ging hij er gewoon vandoor nadat hij zijn mobiele nummer had afgegeven. Ik de hele dag tussen het skiën door proberen contact op te nemen om het schadeformulier in te vullen, maar zoals verwacht… geen reactie. Later die week naar de politie geweest om melding te maken, maar verder doen ze er niks mee. Weet ondertussen alle gegevens van die man, maar moet het nu toch proberen te regelen met mijn verzekering die dan hopelijk zijn verzekering weer kunnen bereiken. Een gedoe… maar goed.

Die avond was het in Walenstadt dan Vorfasnacht (de zaterdag voor carnaval). Fasnacht is hier het woord voor carnaval. Eerst een gedeelte van de avond samen gezeten bij mijn collega en wat vrienden van hem uit Nederland. Voordat ik hier naartoe kwam had ik helemaal niet verwacht hier carnaval te gaan vieren dus had ook geen kleren mee. Dus met wat kleren lenen en mijn eigen klerenkast geplunderd te hebben wat lelijks bij elkaar gezocht. De stemming zat er goed in en bier was al snel op dus over op jenever. Dat doe ik dus echt niet meer! Heb een gezellige avond gehad, maar de zondagochtend was het niet waard. Was echt mega ziek en dat lag niet aan teveel bier. Heb ik dat ook weer meegemaakt. Dus de ochtend proberen door te komen met slapen voor zover dat ging. Begin van de middag toch maar uit bed gekomen om nog wat van de dag te maken. Het was een prachtige dag dus had besloten om even naar Walenstadtberg te rijden (ja ja, dit kleine dorp heeft zelfs een berg naar zich vernoemt). Nu even met de auto gedaan, maar dadelijk met wat beter weer leuk om te gaan hiken.

Dan doordeweeks weer gewoon aan de slag op stage, maar woensdagmiddag hadden we een gezamenlijke lunch met collega’s. Erg gezellig en goed voor het teamgevoel. Ondertussen ook wat verwachtingen geschept over carnaval hier. Walenstadt zou de grootste optocht hebben van de omgeving en mensen komen blijkbaar van ver om hier carnaval te vieren. Met deze verwachtingen ben ik dus carnaval in gegaan. Donderdag, ‘Schmutziger Donnerstag’ (ofwel ‘Schmotziger Dunschtich) ging het dan allemaal van start. Dit is de dag waarop verschillende mensen ’s ochtends vroeg verkleed de straat al op gaan om de carnavalskrant te verkopen (nee, niks is hier gratis). De auto’s worden dan gewoon gestopt en je kunt niet verder totdat je er een hebt gekocht. In die krant staan dan verschillende mensen uit het dorp waar ze iets leuks over hebben geschreven. Zo ook over mijn stagebegeleider die altijd op blote voeten loopt, ook in de sneeuw. Mensen waren tijdens de carnaval zelfs verkleed als die man. Zelf wist hij er nog niks van, dus dat was lachen gieren brullen toen ik ’s ochtends op stage aankwam.

Vrijdagavond was er hier en daar ook wel wat te doen, maar heb ik maar even rustavond gehouden na totaal gesloopt te zijn. En zaterdagavond (Schmalziger Samstag) ben ik dan met mijn collega en vrienden carnaval gaan vieren in het dorp. Verschillende ‘Guggen’ aanwezig (groepen van musici die vals spelen met de regel: de luider en vreemder, hoe beter). Alle gekheid op een stokje en een erg leuke avond gehad, maar het is niet hetzelfde als in Nederland. Rond half één hielden de meeste Zwitsers het voor gezien. Ook bijzonder trouwens om carnaval te vieren en dan verschillende patiënten tegen te komen. Eerst die avond en dan komende week weer serieus zijn, maar goed… dat hoort er ook helemaal bij in dit dorp. Ze weten allemaal niet beter.

Dan vanochtend gelukkig geen last van een kater of iets, dus ben naar de Walensee gelopen om daar alvast rond te kijken en te weten wat ik daar in de omgeving een beetje kan doen. Het is nu al een mooie plek, maar dat wordt in de zomer een pracht locatie. Daarna op tijd weer terug naar huis om me weer in de carnavalskleding te hijsen, want om twee uur ging hier de optocht van start en ik woon midden in het dorp dus eenmaal na aanvang kun je niet meer thuiskomen. Het was een leuke optocht, maar met alle verwachtingen die er van tevoren waren geschept viel het wel een beetje tegen (en uiteraard moet je ook nog betalen om te kijken, want werkelijk niets is gratis). De mensen hier hebben carnaval in Nederland duidelijk nog niet meegemaakt. De grootste wagen was hier nog maar klein. Maar dat mocht de pret niet drukken. Het was gezellig en heb hier ook een keer carnaval meegemaakt.

Op 10 en 13 maart heb ik vrij genomen, want dan komt Alex hier vier dagen heen. Dus heb nog steeds leuke vooruitzichten.

Tot snel weer!!