De laatste fase is aangebroken! (deel 1)
Door: Dorlin van den Bergh
Blijf op de hoogte en volg Dorlin
10 Juni 2017 | Oostenrijk, Tobadill
Hoi hoi,
De weken met veel bezoek zitten er alweer op en uiteraard heb ik onwijs veel gezien en gedaan in die weken. De vrijdag met mijn ouders in Oostenrijk hebben we niet onwijs veel gedaan. Vooral een beetje bijgekomen en vervolgens een ronde gelopen door Zams. En dat was maar goed ook, want de honden hielden het door de hitte al snel voor gezien. Vanwege de weersvoorspelling met hoge temperaturen hadden we dan besloten om de volgende dag de Venet bahn naar boven te nemen om daar toch nog wat te kunnen doen zonder dat het te warm was. Eenmaal daar aangekomen zijn we wat gaan wandelen, maar al snel werd het pad erg smal en om dan met de, soms onvoorspelbare en sterke, honden daar te lopen werd toch erg gevaarlijk. Maar de gondel waarmee we naar boven waren gekomen ging niet geheel naar de top en die was wel in zicht dus had ik er maar weer een missie van gemaakt om naar de top te wandelen/klimmen. Mama en Alex zijn omgedraaid met de honden en papa is nog een stukje meegelopen, maar na al flink wat hoogteverschil is ook hij terug gegaan en ben ik alleen verder gegaan naar de top. De afstand en hoogteverschil er naartoe een beetje verkeerd ingeschat, maar heb niet opgegeven. Tot het laatste deel viel het te doen, totdat er ineens een hoop sneeuw op het pad lag waarbij het pad geen halve meter breed meer was en ik daar liep zonder sneeuwschoenen. Dus heel voorzichtig, dicht bij de grond, stapje voor stapje naar boven geklommen. Eenmaal daar even genoten van het uitzicht en toen dezelfde gevaarlijke weg weer terug naar beneden. Uiteindelijk heeft het me zo’n 2,5 uur gekost in plaats van de geschatte 1,5 uur. De rest had zich in de tussentijd gelukkig ook vermaakt. In het vakantiehuisje daarna even opgefrist en door naar het enige restaurant in het dorp waar we zaten. Gelukkig was het goed en konden we daar gerust drie avonden uit eten.
Zondag was het dan de verjaardag van papa en hebben we eerst uitgebreid ontbeten met champagne op de lege maag die we gekregen hadden van de verhuurder. Daarna zijn we in Tobadill zelf gaan wandelen met de honden om vervolgens aan het eind van de middag nog naar Zammer Lochputz (kloof) te gaan. Niet echt iets om langer dan een uur te verblijven, maar leuk om even gezien te hebben. Die avond zijn we nog een laatste keer gezamenlijk gaan uit eten om de volgende ochtend weer voorlopig afscheid te nemen van elkaar. Op dat moment wilde ik dan toch wel weer graag mee naar huis, maar die laatste paar weken ga ik er nog even voor.
Maandag onderweg terug naar Walenstadt ben ik dan nog over de prachtige Flüelapass gereden met uiteraard weer een hoop sneeuw op de top. Ondanks dat mijn auto de bergen ondertussen wel gewend is, was dat toch wel een hele heftige stijging. Ik werd aan alle kanten ingehaald door ongeduldige chauffeurs, maar goed… ik ben boven gekomen. Vervolgens ben ik nog langs de Davosersee gereden waar ik ook de eerste week van mijn tijd hier ben geweest. Nu kon ik dan mooi het verschil zien van de jaargetijden op hetzelfde uitzicht.
De weken met veel bezoek zitten er alweer op en uiteraard heb ik onwijs veel gezien en gedaan in die weken. De vrijdag met mijn ouders in Oostenrijk hebben we niet onwijs veel gedaan. Vooral een beetje bijgekomen en vervolgens een ronde gelopen door Zams. En dat was maar goed ook, want de honden hielden het door de hitte al snel voor gezien. Vanwege de weersvoorspelling met hoge temperaturen hadden we dan besloten om de volgende dag de Venet bahn naar boven te nemen om daar toch nog wat te kunnen doen zonder dat het te warm was. Eenmaal daar aangekomen zijn we wat gaan wandelen, maar al snel werd het pad erg smal en om dan met de, soms onvoorspelbare en sterke, honden daar te lopen werd toch erg gevaarlijk. Maar de gondel waarmee we naar boven waren gekomen ging niet geheel naar de top en die was wel in zicht dus had ik er maar weer een missie van gemaakt om naar de top te wandelen/klimmen. Mama en Alex zijn omgedraaid met de honden en papa is nog een stukje meegelopen, maar na al flink wat hoogteverschil is ook hij terug gegaan en ben ik alleen verder gegaan naar de top. De afstand en hoogteverschil er naartoe een beetje verkeerd ingeschat, maar heb niet opgegeven. Tot het laatste deel viel het te doen, totdat er ineens een hoop sneeuw op het pad lag waarbij het pad geen halve meter breed meer was en ik daar liep zonder sneeuwschoenen. Dus heel voorzichtig, dicht bij de grond, stapje voor stapje naar boven geklommen. Eenmaal daar even genoten van het uitzicht en toen dezelfde gevaarlijke weg weer terug naar beneden. Uiteindelijk heeft het me zo’n 2,5 uur gekost in plaats van de geschatte 1,5 uur. De rest had zich in de tussentijd gelukkig ook vermaakt. In het vakantiehuisje daarna even opgefrist en door naar het enige restaurant in het dorp waar we zaten. Gelukkig was het goed en konden we daar gerust drie avonden uit eten.
Zondag was het dan de verjaardag van papa en hebben we eerst uitgebreid ontbeten met champagne op de lege maag die we gekregen hadden van de verhuurder. Daarna zijn we in Tobadill zelf gaan wandelen met de honden om vervolgens aan het eind van de middag nog naar Zammer Lochputz (kloof) te gaan. Niet echt iets om langer dan een uur te verblijven, maar leuk om even gezien te hebben. Die avond zijn we nog een laatste keer gezamenlijk gaan uit eten om de volgende ochtend weer voorlopig afscheid te nemen van elkaar. Op dat moment wilde ik dan toch wel weer graag mee naar huis, maar die laatste paar weken ga ik er nog even voor.
Maandag onderweg terug naar Walenstadt ben ik dan nog over de prachtige Flüelapass gereden met uiteraard weer een hoop sneeuw op de top. Ondanks dat mijn auto de bergen ondertussen wel gewend is, was dat toch wel een hele heftige stijging. Ik werd aan alle kanten ingehaald door ongeduldige chauffeurs, maar goed… ik ben boven gekomen. Vervolgens ben ik nog langs de Davosersee gereden waar ik ook de eerste week van mijn tijd hier ben geweest. Nu kon ik dan mooi het verschil zien van de jaargetijden op hetzelfde uitzicht.
-
10 Juni 2017 - 22:37
Papa:
Hoi schat,
Fijn dat we samen mijn verjaardag hebben kunnen vieren in Oostenrijk. De champagne
's ochtends bij het ontbijt was een grote verrassing als ook het gebak. Het was genieten. Bedankt.
Veel succes en plezier nog de laatste weekjes. Nu op naar jouw verjaardag op onze vertoruwde locatie in Uden.
Frank -
11 Juni 2017 - 11:30
Dorlin Van Den Bergh:
Hoi pap,
Het was erg gezellig in Oostenrijk en goed om elkaar na zo'n lange tijd toch weer te kunnen zien. Ik kom graag weer terug naar Uden!
Dorlin -
11 Juni 2017 - 17:22
Karin:
Fijn dat je samen met je ouders en Alex nog even hebt kunnen genieten voordat je laatste stageweken ingegaan zijn. Veel succes nog met de laatste loodjes en dan weer op naar Uden!
Gr. Karin -
11 Juni 2017 - 21:47
Dorlin Van Den Bergh:
Dankjewel Karin! Zojuist is het definitief geworden dat ik drie weken extra blijf om de drukte hier op te vangen. Dus ik kom 23 juli net voor mijn verjaardag weer thuis.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
